भयकथा: तुला पाहते रे! : भाग ३
पण मला आकाशातून त्या "नको जाऊस" म्हणून विनंती करत होत्या. मी त्यांचं ऐकलं...ऐकू नाही तर काय करू? मला आवाहन करतांना त्यांच्या नजरेची जरब काय साधी होती का? एका झटक्यात मी ठरवलं, यांचं ऐकायचंच! ते म्हणतील तेच ऐकायचं!
टडींग टिंग...
टडींग टिंग...
टडींग टिंग...
टडींग टिंग...
"बापरे एकसारखे किती मेसेज पाठवते ही पोरगी?" असे म्हणून त्याने पुन्हा पूर्वीच्या स्थितीत बसून मेसेज बघायला सुरुवात केली. चार मेसेज एकदम आलेले होते.
एकटीच_मी: "अरे? घाबरलास की काय?"
एकटीच_मी: "कुठे गेलास?"
एकटीच_मी: "अरे, मी गंमत केली"
एकटीच_मी: "अरे ऐक तर खरं पुढे! मी बेडवर मऊ चादरीखाली कशी आहे ते ऐकायचं नाही का? तुला ते सांगायच्या आतच किती घाबरा झालास, उठून इकडे तिकडे काय गेलास, खिडकी काय उघडून बघितलीस आणि कुत्र्याला बघून भीतीने चांगला पांढराफटक पडला होतास की...घाबरट कुठचा!"
पुन्हा त्याला तो प्रश्न पडला की हा काय प्रकार आहे?
ही अचूकपणे कसे सांगते की मी खोलीत काय करतोय?
ह्या चॅटिंग अँप मध्ये पलीकडच्या व्यक्तीचा कॅमेरा स्विच ऑन करता येतो की काय?
पण त्याच्या फ्रंट कॅमेराला ऑन केल्यास फ्लॅशपण ऑन होत असे त्यामुळे आता फ्लॅश चालू नसल्याने ती शक्यता नव्हती...
पण आता त्या प्रकारची भीती वाटण्यापेक्षा त्याला "ती" मऊ पांघरुणाच्या आत कशी बसली आहे (बहुदा काहीच कपडे न घालता?) हे तिच्याच शब्दांत ऐकण्याची म्हणजे वाचण्याची उत्सुकता निर्माण झाली. त्याच्यावरचा भीतीचा अंमल थोडा दूर होऊन आता तिच्या (अजून पूर्ण नीट न पाहिलेल्या) सौंदर्याचा अंमल त्याचेवर हळूहळू वाढायला लागला.
तुझाच_मी: "बरं सांग, कशी बसली आहेस तू मऊ चादरीखाली?"
एव्हाना त्याच्या शूज रॅकवरून दोन लेडीज सँडल्स, आवाज न करता उतरल्या आणि त्याच्या बेडकडे हळूहळू चालत यायला लागल्या. लाईट बंद असल्याने आणि चॅटिंग मध्ये संपूर्ण गुंतल्याने त्याचे तिकडे लक्ष गेले नाही. एव्हाना टेबलावर टिकल्या, बांगड्या आणि लिपस्टिक वगैरे सुद्धा दिसायला लागले होते.
दरम्यान खिडकीच्या पडद्यावर एक सावली दिसायला लागली होती. कुणीतरी खिडकीच्या गजाला दोन्ही हातांनी धरून एकसारखं आतमध्ये बघत आहे असं वाटत होतं पण त्या बघणाऱ्याचा चेहरा मानवी वाटत नव्हता. थोडासा कुत्र्यासारखा भासत होता. बहुदा तो त्या खांबाखाली बसलेला मघाचा कुत्रा असावा काय?
कॅलेंडरच्या खिळ्याला आता केसांचा झुपका आकार घेत होता. मोकळे सोडलेले केस होते ते! हळूहळू त्यात नवनवीन केसांची भर पडू लागली आणि वेणी बनायला सुरुवात झाली.
पण मनोजचे तिकडे लक्ष नव्हते. जणू काही मोबाईलच्या स्क्रीनशी त्याचे डोळे एखाद्या जहरी संमोहन प्रभावाने बांधले गेले होते!
एकटीच_मी: "अरे, बरं मला एक सांग आता! मी मऊ चादरीखाली कशी बसले आहे हे तुला शब्दांनी अनुभवायचे आहे की शरीराने?"
तुझाच_मी: "बापरे, म्हणजे?"
एकटीच_मी: "तू म्हणशील तर येते मी? येऊ का?"
एव्हाना लेडीज सँडल्स त्याच्याजवळ बेडच्या जवळ अशा काही येऊन स्थिरावल्या जणू काही त्या कुणी पायात घातल्या आहेत आणि पायात घालणारी ती बेडवर बसली आहे, पण सध्या तिथे दिसत होत्या फक्त सँडल्स....
तुझाच_मी: "येते मी? म्हणजे?"
एकटीच_मी: "अरे, घाबरू नकोस रे असा! सांगते थांब. तुझ्या जवळ एखादी कापडी पट्टी आहे का? ती डोळ्यांना करकचून बांध आणि परत बेडवर येऊन बैस. आणि हो, मला फसवलंस आणि पट्टी काढलीस तर माझ्याशी गाठ आहे, आजच्या या रात्री! लक्षात ठेव, मी तुला पाहते आहे!"
भीती तसेच तिला बघण्याची (अनुभवण्याची) उत्सुकता आणि त्याच्यावर पडलेला कसलातरी अघोरी प्रभाव यामुळे त्याने मोबाईलवर "बरं, थांब पट्टी शोधतो", असे टाईप केले आणि कापडी पट्टी शोधायला तो भारावल्यासारखा उठला.